Χημικά στα προϊόντα προσωπικής φροντίδας μπορεί να συμβάλουν στη παιδική παχυσαρκία

Οι φθαλάτες είναι μια οικογένεια χημικών ενώσεων κατασκευασμένες από το άνθρωπο χέρι. Χρησιμοποιούνται συνήθως σε πλαστικά καλύμματα δαπέδου και τοίχου, στα πλαστικά περιτυλίγματα τετραδίων και βιβλίων, στα πλαστικά σχήματα σε παιδικά ρούχα και παιχνίδια, σε ιατρικές συσκευές και στα προϊόντα προσωπικής φροντίδας (αρώματα, κρέμες, ζελέ μαλλιών κτλ). Πριν από λίγα χρόνια απαγορεύτηκε η χρήση τους στις παιδικές πιπίλες και στις πλαστικές συσκευασίες των τροφίμων! Παρ' όλα αυτά, συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται σε χιλιάδες προϊόντα και σίγουρα όλοι μας έχουμε εκτεθεί και συνεχίζουμε να εκτιθέμεθα σε αυτές τις ουσίες.

Οι φθαλάτες δεν απασχολούν την επιστημονική κοινότητα για πρώτη φορά. Έχουν επανειλημμένως θεωρηθεί επικίνδυνες για την ανθρώπινη υγεία λόγω του γεγονότος ότι μπορούν να μιμούνται τις φυσικές ορμόνες του σώματος και προκαλούν κατ’ αυτόν το τρόπο ορμονικές διαταραχές και άλλα προβλήματα υγείας. Καρκινογένεση, ατροφία των γεννητικών οργάνων, εκθήλυνση των αγοριών και δυσλειτουργίες στο αναπαραγωγικό σύστημα είναι κάποια από τα προβλήματα που προκαλούν οι εν λόγω ενώσεις.

Ενώ η κακή διατροφή και η έλλειψη σωματικής άσκησης είναι γνωστό ότι συμβάλουν στην αύξηση της παχυσαρκίας, ένα συνεχώς εξελισσόμενο πεδίο ερευνών δείχνει ότι κάποιες περιβαλλοντικές ουσίες, συμπεριλαμβανομένων και των φθαλατών, θα μπορούσαν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην αύξηση των ποσοστών της παιδικής παχυσαρκίας.

Οι ερευνητές μέτρησαν τη συγκέντρωση των φθαλατών στα ούρα 387 παιδιών καθώς και τα σωματομετρικά τους στοιχεία (βάρος, δείκτη μάζας σώματος, περιφέρεια μέσης κ.α.) και επανέλαβαν τη διαδικασία αυτή ένα χρόνο μετά. Οι επαναληπτικές εξετάσεις αποκάλυψαν ότι το 97% των παιδιών που συμμετείχαν στην έρευνα εκτέθηκαν σε φθαλάτες που κατά κανόνα βρίσκονταν στα προϊόντα προσωπικής φροντίδας όπως σε καλλυντικά, σε αρώματα, σε λοσιόν και σε ενυδατικές κρέμες σώματος. Διαπιστώθηκε ότι τα παιδιά που είχαν υψηλότερες συγκεντρώσεις φθαλατών είχαν και υψηλότερο δείκτη μάζας σώματος (ΔΜΣ) και μεγαλύτερη περιφέρεια μέσης. Συγκεκριμένα, ο ΔΜΣ στα υπέρβαρα κορίτσια με την υψηλότερη έκθεση στις φθαλάτες ήταν 10% μεγαλύτερος από τα κορίτσια με τη χαμηλότερη έκθεση.

Η έρευνα αυτή απέδειξε για πρώτη φορά ότι οι περιβαλλοντικές χημικές ενώσεις μπορούν να συμβάλουν στην παιδική παχυσαρκία. Η έρευνα συνεχίζεται για να βρεθεί το πως δρουν οι ενώσεις αυτές και για το αν μπορούν να επηρεάσουν και το βάρος των ενηλίκων.

Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από το Mount Sinai Medical Center και δημοσιεύτηκε στο Journal Environmental Research στις 4 Ιανουαρίου του 2012.