Για ένα ζευγάρι οι χωριστές διακοπές μπορεί να είναι μια απλή και ανώδυνη λύση στο αιώνιο πρόβλημα «εγώ θέλω βουνό κι εκείνος θάλασσα».
Για ένα άλλο ζευγάρι και μόνο η διατύπωση αυτής της λύσης από το ένα μέλος προκαλεί ρίγη...θυμού και αίσθημα προδοσίας: «έχουμε μια εβδομάδα ελεύθερη και προτείνεις να την περάσουμε χώρια; Δε θα βλεπόμαστε δηλαδή πια ούτε στις διακοπές;»
Χρησιμοποιώ εδώ τις χωριστές διακοπές σαν ένα παράδειγμα της ανάγκης του ενός μέλους του ζευγαριού ή και των δύο να πάρουν χρόνο και χώρο για τον εαυτό τους, θέλοντας να υποστηρίξω ότι αυτή η τάση για «ατομικότητα» δε σημαίνει απαραίτητα ότι η σχέση φθείρεται και φτάνει προς το τέλος της. Απεναντίας η τάση αυτή μπορεί να ειδωθεί σα μια προσπάθεια του ενός ή και των δύο να ανανεώσουν τη σχέση τους.
Στο σημείο αυτό φυσικά θα πρέπει να μιλήσουμε για την ποιότητα της σχέσης, για το βαθμό επένδυσης του ζευγαριού σε αυτή, και για τη χρονική φάση που περνάει το ζευγάρι. Οι περισσότεροι από την εμπειρία μας γνωρίζουμε ότι ένα ζευγάρι στις αρχές της συνύπαρξης του βιώνει μια εμπειρία συγχώνευσης και απομόνωσης μέσω του έρωτα. Το περιπαιχτικό «κι εμείς ερωτευτήκαμε αλλά δεν κάναμε έτσι» των ψευτοαγανακτισμένων φίλων περιγράφει αυτή ακριβώς την κατάσταση όπου τα δύο μέλη του ζευγαριού τείνουν να γίνουν ένα, να ξεχάσουν δηλαδή την ατομικότητά τους και να απομονωθούν από τον κοινωνικό περίγυρο. Ο έρωτας είναι αντικοινωνικός : χρειάζεται αυστηρά δύο! Όπως καταλαβαίνουμε στη φάση αυτή της δημιουργίας του ζευγαριού οι χωριστές διακοπές (και οτιδήποτε χωριστό εδώ που τα λέμε) είναι αδιανόητες.
Κάποια στιγμή αυτή η συγχωνευτική τάση του έρωτα υποχωρεί. Για κάποια ζευγάρια αυτό αποτελεί ένα σκάνδαλο μετά το οποίο η σχέση δε μπορεί να επιβιώσει. Για άλλα αποτελεί μια πρόκληση και ένα περασμα σε μια διαφορετική φάση. Τα μέλη του ζευγαριού «ξεμαγεύονται» και είναι έτοιμα να κάνουν την έξοδό τους στον κόσμο ως δύο σύντροφοι πλέον, με επίγνωση της ατομικότητάς τους, διατηρώντας μια ισορροπία ανάμεσα στη συλλογικότητα και τη δυάδα. Σε αυτή τη φάση το φλέγον ερώτημα για τις διακοπές πιθανόν να είναι: «διακοπές μόνοι μας ή με παρέα;»
Προχωρώντας με το «χρονικό μιας σχέσης» θα δούμε ότι η τάση για συγχώνευση και απομόνωση επανέρχεται σε κάποιο βαθμό με τον ερχομό ενός παιδιού. Εφόσον πρόκεται για μια συνειδητή απόφαση που λαμβάνεται σε μια ώριμη φάση της ζωής του ζευγαριού, ένα μωρό τείνει να συγχωνεύσει τους δύο συντρόφους μπροστά σε μια άλλου είδους «μαγεία», η οποία σταδιακά υποχωρεί με το μεγάλωμα του παιδιού και τη δική του τάση να αυτονομηθεί. Για να επιτραπεί η αυτονόμηση του παιδιού θα πρέπει να υπάρξει στην οικογένεια μια γενικότερη τάση αυτονόμησης και ατομικότητας των μελών.
Η αύξηση του μέσου όρου ζωής σημαίνει πως ένα ζευγάρι για αρκετά χρόνια θα επιζήσει ως τέτοιο μετά την αυτονόμηση των παιδιών. Σε αυτή ακριβώς τη φάση του κύκλου ζωής της οικογένειας είναι θεμιτή η ατομικότητα στο ζευγάρι και ίσως απαραίτητη για την επιβίωσή του ως τέτοιο. Η λογική εδώ είναι ότι ένα ζευγάρι που έχει κατακτήσει τη συγχώνευση και το καθρέπτισμα είναι σε θέση να αυξομειώνει την απόσταση μεταξύ των μελών του χωρίς την έγερση ανασφαλειών και ανησυχίας στους δύο συντρόφους. Η τάση πολλών ζευγαριών να κοιμούνται σε χωριστές κραβατοκάμαρες σε αυτή τη φάση ίσως αντικατοπτρίζει αυτή ακριβώς την ανάγκη, όπως άλλωστε και το ερώτημα για χωριστές διακοπές.