Μπήκε, λοιπόν, ο Σεπτέμβρης και νομίζω οι περισσότεροι αυτό τον καιρό μπαίνουμε σε μια διαδικασία ανασυγκρότησης
, συνειδητά ή ασυνείδητα, του εαυτού μας που ένα μέρος του έχει ξεχαστεί σε κάποια παραλία αγναντεύοντας το πέλαγος.
Τα προηγούμενα χρόνια ίσως να ήταν πιο εύκολο να συμβεί αυτό, μιας και νιώθαμε πως υπήρχαν κάποιες υποτυπώδεις σταθερές στη ζωή μας. Τώρα πλέον που όλα γύρω μας είναι τόσο ρευστά, φαντάζει πραγματικά πολύ δύσκολο για κάποιον να νιώσει σιγουριά με τις επιλογές του σε όλους τους τομείς της ζωής.
Υποστηρίζω ακράδαντα το δικαίωμα του καθενός να νιώσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του χαμένος. Αλλά, ταυτόχρονα, θεωρώ υποχρέωσή του να ξαναβρεί το δρόμο του, όποιος κι αν είναι αυτός για τον καθένα. Το να πέσεις είναι εύκολο, το δύσκολο είναι να σηκωθείς. Απαιτεί πολύ δουλειά με τον εαυτό μας και πίστη στις δυνάμεις μας. Η μεμψιμοιρία και η απαισιοδοξία μοιάζουν ως η εύκολη λύση, σίγουρα όμως δεν βοηθάνε στο να σταθείς ξανά στα πόδια σου.
Τί βοηθάει τελικά;
- H συνειδητοποίηση και αποδοχή της κατάστασης.
- Το να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να είναι αυτό που είναι.
- Να έχουμε ρεαλιστικούς και συγκεκριμένους στόχους χρονικά προσδιορισμένους.
- Να αναζητήσουμε πηγές αισιοδοξίας στη ζωή μας.
Το πιο σημαντικό πιστεύω, είναι να διασφαλίσουμε τα κεκτημένα μας και δεν αναφέρομαι σε υλικά αγαθά και χρήματα, αλλά σε σχέσεις με ανθρώπους και σε συναισθήματα. Όταν νιώθουμε αποπροσανατολισμένοι είναι απίστευτα ανακουφιστικό και ελπιδοφόρο να επιστρέφουμε στα άτομα που αγαπάμε και μας αγαπούν, για να μας υπενθυμίσουν με την παρουσία τους τι πραγματικά έχει αξία στη ζωή. Τότε κάθε εμπόδιο και δυσκολία φαίνονται μικρότερα και λιγότερο απειλητικά.
Οπότε, προτείνω ο επαναπροσδιορισμός που θα κάνουμε τη νέα σεζόν να είναι πρωτίστως εσωτερικός, προσανατολισμένος στα πρόσωπα και όχι στα πράγματα. Τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες να αισθανθούμε και πάλι ασφάλεια, πίστη και ελπίδα. Κι αν νιώσουμε πως χανόμαστε κάπου στη διαδρομή, ας θυμηθούμε τα λόγια του αγαπημένου μου Χόρχε Μπουκάι : «Στη ζωή μας πολλές φορές χρειάζεται να κάνουμε νέα άλματα και αναζητήσεις που ξεκινάνε πάντα με το πρώτο μικρό βήμα…».
Γράφει: Χρυσικάκου Ηλιάνα, Ψυχολόγος